ΑΙ ΣΙΧΤΙΡΙ

Αγαπημενα μας παιδια, ολων -ευτυχως- των ηλικιων, ΕΥΤΥΧΩΣ ΥΠΑΡΧΕΤΕ... τιμη σε σας αφου ανηκετε πια με το σπαθι σας "σ'εκεινους οπου την ζωη των oρισαν και φυλαγουν ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ", ελπιζουμε οχι με το ιδιο οικτρο τελος...

ΟΧΙ, οχι, αυτη τη φορα, θ'αλλαζαμε της ιστοριας την ροτα..με σας στην εμπροσθοφυλακη

ΑΡΑΓΕ ΠΟΣΗ ΣΥΓΝΩΜΗ και ΠΟΣΗ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ ΗΤΑΝ ΑΡΚΕΤΕΣ για τον αγωνα σας επι 24ωρου βασεως????? Οσες ανοητες, κλαψιαρικες λεξουλες και να γραψω λιγες ειναι...για να σκεπασω την ντροπη μου....

Μπορει να μην σας βλεπαμε καθημερινα μεσα απ'τα θολα τζαμια καποιου στριμωγμενου, μποτιλιαρισμενου λεωφορειου η ηλιθια διαφημιστικου τρολει, γιατι την πολη αυτη, της κολασης, την αποφευγαμε οσο περισσοτερο μπορουσαμε...

... αλλα σας σκεφτομαστε καθημερινα..

Μπορει να μην καταφερναμε να σας επισκεφτουμε καθημερινα και να κραταμε και εμεις βαρδιες, μοναχα κατι δειλες και τσιγκουνικες εβδομαδιαιες επισκεψεις, μες τα ασηκωτα βαριδια μιας εξοργιστικης, εξοργισμενης κι εξευτελιστικης επιβιωσης και με χιλιαδες ενοχων να μας βασανιζουν...

....ομως ειχατε τρυπωσει για τα καλα στις ψυχες μας...

κι οποτε εβρεχε κι επεφτε ψωφοκρυο

....ο νους μας παλι προς εσας...τριγυρνουσε..

αυτον τον σκληρο Φλεβαρη, σαν τον Γεναρη...σαν τον Δεκεμβρη, τοτε που ολοι σιγα-σιγα αρχισαμε να ξυπναμε μετα απο ανησυχητικη υπνωση δεκαετιων...και κατεβηκαμε στους δρομους... φωναζοντας αυτο το ιερο "ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ και ΑΙ ΣΙΧΤΙΡΙ"

Ο δικαιος, εντιμος και σοφος σας-μας αγωνας ειχε γινει πια η μοναδικη μας ελπιδα κι ο ενοχικος μας εφιαλτης...

...μιας και παραμενατε συνεχως ΕΚΕΙ να μας ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΕΤΕ...αυτα που δεν μπορουσαμε και δεν επρεπε ΝΑ ΞΕΧΝΑΜΕ...

... μοναχα με το δικο σας σθενος, υπομονη και επιμονη κερδιζονταν οι αγωνες

Μ'ολο μας το θαυμασμο κι ολη μας την καρδια, οσο μελο κι αν ακουγεται...

Πισσα και πουπουλα

ΥΓ. Με την ελπιδα...απο σημερα να μην ήμασταν πια τοσο, μα τοσο κοτες...